Τον Νοέμβριο του 2019 συμμετείχα στον πρώτο κύκλο του incubator του iMEdD. Η ιδέα, ήταν η καταγραφή της ζωής των ανθρώπων που κατοικούν στα ακριτικά νησιά και στα νησιά της άγονης γραμμής, κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Μια προσπάθεια ανάδειξης των ελλείψεων, των δυσκολιών της καθημερινότητας των νησιωτών, αλλά και της άγριας ομορφιάς του τόπου, μέσα από φωτογραφίες, βίντεο και προσωπικές ιστορίες ανθρώπων. Έτσι επισκέφτηκα τον ορεινό οικισμό της Ολύμπου, στην Κάρπαθο.
Φέτος, συμμετέχοντας στον τρίτο κύκλο του incubator, με σκοπό την συνέχιση αυτού του πολυμεσικού project, επισκέφτηκα ξανά την Όλυμπο κατά τη διάρκεια των ημερών του Πάσχα. Στην πρώτη μου επίσκεψη, οι μαρτυρίες των λιγοστών κατοίκων αυτού του οικισμού, περιέγραφαν μια πολύ δυνατή παράδοση που όμως χάνεται με το πέρασμα του χρόνου. Έχοντας αφουγκραστεί την αγωνία τους, θέλησα να βρεθώ δίπλα τους για να αποτυπώσω, με εικόνες και μαρτυρίες, αυτήν την αβέβαιη μετάβαση. Με τη συνεργάτιδα εικονολήπτρια, Φοίβη Φρονίστα, βρεθήκαμε εκεί κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας και καταγράψαμε πολύ ιδιαίτερα έθιμα συνυφασμένα με το πένθος και το θρήνο.
Το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής, γυναίκες, ντυμένες με παραδοσιακές μαύρες φορεσιές στολίζουν τον Επιτάφιο. Αφού πρώτα καλυφθεί ολόκληρος με λουλούδια, τοποθετούν στεφάνια, με εικόνες ανθρώπων, που έφυγαν από τη ζωή μέσα στο χρόνο. Αργά και τελετουργικά γεμίζει με φωτογραφίες γονιών, αδερφών, συζύγων. Μετά το τέλος της πρωινής λειτουργίας, οι γυναίκες που έπλεξαν τα στεφάνια, στέκονται μπροστά στις φωτογραφίες των νεκρών και ξεκινούν το μοιρολόι. Λόγια αγάπης και θύμησης, βγαίνουν από τα χείλη τους, αφιερωμένα σε αυτούς που χάθηκαν. Θρήνος για τις ζωές που έσβησαν και μαζί τους παρασέρνουν στην λήθη τις παραδόσεις αυτού του τόπου.
Πλάι στον στολισμένο Επιτάφιο, νοσταλγώντας τα έθιμα αλλά κυρίως τους ανθρώπους που έφυγαν, η παπαδιά Ειρήνη Διακογεωργίου, αναρωτιέται αγωνιώντας για αυτό που τους επιφυλάσσει το μέλλον «Πώς να τα διατηρήσουμε τα έθιμά μας, αφού έφυγαν οι άνθρωποι»;
του Γιάννη Κολεσίδη
