Από την Άννα-Κύνθια Μπουσδούκου, Διευθύνουσα Σύμβουλος του iMEdD, Εκτελεστική Διευθύντρια «ΙΣΝ Διάλογοι», Δημοσιογράφος
“Το να σε εμπιστεύονται είναι μεγαλύτερο κομπλιμέντο από το να σε αγαπούν.”
George MacDonald
Δεν αποτελεί είδηση η απαξίωση των media και συνολικά της Δημοσιογραφίας διεθνώς. Κοινό αλλά και πολιτικοί συχνά βάλλουν κατά των ΜΜΕ θεωρώντας τα κατευθυνόμενα και εξαρτημένα από πολιτικούς ή επιχειρηματικούς παράγοντες, με αποτέλεσμα να αποκλίνουν από την έγκυρη και αντικειμενική Δημοσιογραφία. Σε αυτό το σημείο ανοίγει μια άλλη μεγάλη συζήτηση περί αντικειμενικής και υποκειμενικής Δημοσιογραφίας. Εφόσον οι Δημοσιογράφοι είναι υποκείμενα το παραγόμενο περιεχόμενο θα έλεγε κανείς ότι είναι μάλλον υποκειμενικό και ίσως να είχε δίκιο, η διαδικασία όμως παραγωγής του οφείλει να είναι αντικειμενική και διαφανής.
Όταν για παράδειγμα στην περίπτωση της Ελλάδας η 108η θέση ανάμεσα σε συνολικά 180 χώρες σχετικά με την ελευθερία του Τύπου (έκθεση των “Δημοσιογράφων Χωρίς Σύνορα”, RSF) δεν αποτελεί θεμελιώδες πολιτικό και δημοσιογραφικό θέμα συζήτησης και έρευνας τότε υπάρχει βαθύτερο ζήτημα.
Αδιαμφισβήτητα η Δημοσιογραφία διεθνώς απαιτεί πόρους ώστε να καλυφθεί η έρευνα, η διασταύρωση και η παραγωγή της ιστορίας και όταν οι πόροι δεν υπάρχουν ξεκινούν οι οικονομικές-πολιτικές εξαρτήσεις. Υπάρχουν και οι περιπτώσεις -ουκ oλίγες- όπου η έρευνα πολεμάται γιατί θα αποκαλύψει δεδομένα και τότε οι εξαρτήσεις είτε πολιτικές είτε οικονομικές ή και τα δύο μαζί διοικούν και τελικά “δημοσιογραφούν” και η όποια εμπιστοσύνη προς τα όσα μεταφέρουν οι δημοσιογράφοι εξανεμίζεται και τα δεδομένα στερεύουν.
Όπως κάθετι δημόσιο έτσι και ό,τι μεταφέρεται στη δημόσια σφαίρα της ειδησεογραφίας ανήκει και οφείλει να υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον δηλαδή τον μέσο φορολογούμενο πολίτη.
Όταν από αυτή την εξίσωση απουσιάζουν τα δεδομένα και κυριαρχεί η παραπληροφόρηση τότε οι επιπτώσεις στην ποιότητα όχι μόνο της Δημοσιογραφίας, αλλά της Δημοκρατίας είναι καταστροφικές.
Συνήθως η Δημοσιογραφία είναι εκείνη που οφείλει να ερευνά και να βρίσκεται απέναντι στην εξουσία. Εάν φιμωθεί η έρευνα τότε γιατί χρειαζόμαστε τους δημοσιογράφους; Χρειαζόμαστε τους Δημοσιογράφους γιατί είναι δημοκρατικό μας δικαίωμα να έχουμε εμπεριστάτωμένη ενημέρωση με δεδομένα και στοιχεία έρευνας. Από αρχαιοτάτων χρόνων ο αγγελιαφόρος τύγχανε θετικής ή αρνητικής αντιμετώπισης ανάλογα με τα νέα που μετέφερε. Η διαφορά του δημοσιογράφου είναι ότι έχει ή οφείλει να έχει στα χέρια του εργαλεία έρευνας και να τα παραθέτει με αφορμή την ιστορία που μεταφέρει.
Και επιτέλους, δεν χρειαζόμαστε δημοσιογράφους για να τους αγαπάμε ή να τους μισούμε αλλά να τους εμπιστευόμαστε.
